تعطیلی صنایع در ایران
على طاهرى

یکی از ادعاهای مسئولین رژیم اسلامی و بلاخص دولت احمدی نژاد جنایتکار ایجاد راه کارهایی برای پیشرفت اقتصادی بوده است. شوهای تلویزیونی وزیری که در بین چندین مهندس راه می رود و طرح های به اصطلاح عمرانی را افتتاح می کند را همه ما دیده ایم. اما چشم مردم ایران در این سی سال از این تبلیغات عوام فریب پر است. اما در آن طرف واقعیت "پیشرفت اقتصادی"٬ بیکار سازیهای انبوه٬  قیمت رو به تصاعد مواد مصرفی خوراکی که در شش ماه دوم امسال مرز 400 درصدی را هم شکست (این را ما نمی گوییم مسئولین خود رژیم می گویند. به نقل از ایسنا) تصویر دیگری از این "پیشرفت اقتصادی" می دهد. مفسرین جمهوری اسلامی البته پر کردن حساب های بانکیشان را شاخص "پیشرفت اقتصاد" می دانند. مدل خزانه اسلامی که در بانکهای سوییس برپاست نمونه ای برای پیشرفت اقتصادی با همان شاخص های بانک جهانی پول و سازمان تجارت جهانی است که با تناقضات جمهورى اسلامى یک ورشکستگی کامل را برای سرمایه داران در ایران رقم زده است. صنایع بی شماری که به تعطیلی کشیده میشوند تا سرمایه دار بتواند بخشی از سرمایه خود را حفظ کند از این جمله شاخص هاست. جالب آن جاست همین حضراتی که به پیشرفت اقتصادی می بالند کشتی سرمایه و پول خود را به مناطق آزاد سرمایه چون دوبی و کانادا می فرستند. اما سرمایه داری در ایران با قانون و زندان پشتیبانی می شود. هیچ نهادی نیست که در پس ورشکستگی کارخانه از کارگر حمایت کند. بسته شدن کارخانه مساویست با نابودی کارگری که سالیان سال از پس انداز ناچیزی هم عاجز بوده! بیمه بیکاری که اسما وجود دارد و رسما براى ٩٠ درصد کارگران وجود ندارد. اعتراضات کارگران در اين وضعيت با سرکوب شديد و سردواندن روبرو ميشود. بدون يک اتحاد وسيع کارگرى و يک تلاش سازمانگرانه وسيع نميتوان با اين وضعيت فلاکتبار مقابله کرد.
مختصرا نگاهی به تعطیلی صنایع در ایران و بيکارسازيهاى متعاقب آن ميندازيم تا بیشتر با "پیشرفت اقتصادی" سران رژیم اسلامی آشنا شویم:
عسلویه
 بسیاری از پروژه های نفتی عسلویه تعطیل است و کار در آن انجام نمی شود. با تعطیلی هر یک از پروژه ها هزاران کارگر بیکار می شوند.
صنعت چرم
بیش از یک میلیون نفر در این صنعت مشغول به کار هستند که به بیکاری تهدید می شوند. عدم حمایت از این صنعت و عقب ماندگی تکنولوژیکی آن باعث نابودی این صنعت است. در حالی که تبدیل پوست خام به سالامبور با تکنولوژی قدیم باعث استفاده بی رویه از مواد شمیایی سمی شده است. هیچ تلاشی جهت به کارگیری تکنولوژی پیشرفته در این زمینه صورت نگرفته است و این صنعت محیط زیست را تخریب کرده و رودخانه ها و فاضلاب ها را آلوده می کند. زیرا در تبدیل پوست به سالامبور از سیانور که یک ماده سمی قوی است استفاده می شود. به این ترتیب کارگران این صنعت در معرض خطرهای فراوان قرار دارند. در حال حاضر بیش از 50 کارخانه مشغول تولید چرم مصنوعی هستند اما واردات از چین با تعرفه های پایین باعث شده است تا این صنعت از باز تولید داخلی از نفس بیفتد. در دو سال اخیر به بهانه عدم افزایش حتی 5 درصدی قیمت محصول نهایی٬ دستمزد کارگران افزایش نداشته است. بهانه ی دیگر این است که سهمیه پی وی سی که دولت برای تولید به کارخانه ها می دهد جواب گوی نیاز آنها نیست و آنها مجبورند دست به واردات بزنند.
کارخانه های کود سازی
15 هزار نفر کارگر در این واحدهای تولید در حال کار هستند که به دلیل عدم حمایت وزارت کشاورزی در آستانه تعطیلی هستند. استفاده از کودهای تک عنصری بدون شناسایی و تجزیه خاک های زراعی کشور برای تشخیص نوع خاک و نوع کود مناسب٬ بزرگ ترین صدمه را به خاک های زراعی وارد می کند. انجمن تولید کنندگان کود شیمیایی در نامه ی خود نوشته اند:
...طبق روال 50 سال قبل کودهای تک عنصری از خارج کشور خریداری شده است و با یارانه ای که دولت آن را می پردازد توزیع شده است. در این مدت تنها حدود ده درصد از 4/4 میلیون تن کود شیمیایی تبدیل به کود کامل دارای مواد مغذی شده است٬ آن هم برای کل خاک های ایران با یک فرمول که به هبچ وجه متناسب و تامین کننده نیازهای متنوع کل کشور نمی باشد. استفاده از این کودها علاوه بر مضراتی چون فرسایش خاک و آلودگی محیط زیست٬ اگر تغییری در این زمینه رخ ندهد٬ سیاست واردات بی رویه گریبان هزاران کارگر واحدهای تولیدی را خواهد گرفت و به زودی شاهد تعطیلی و بیکاری هزاران کارگر دیگر خواهیم بود و در پی آن نابودی زمین های کشاورزی و بیکاری و گرسنگی کشاورزان....
انجمن تولید کنندگان کود شیمیایی در انتهای نامه خود خواستار حذف یارانه کود واراداتی شده اند.  زیرا پرداخت این یارانه که قاچاق کود شیمیایی به کشورهای همسایه را به دنبال دارد را مسبب وضعیت نا بسامان واحدهای تولیدی داخلی عنوان کرده اند.
صنعت آلومینیوم
در حال حاضر 250 تا 300 هزار نفر در صنعت آلومینیوم اشتغال دارند. رئیس اتحادیه تعاونی های سراسری صنایع آلومینیوم کشور با اشاره به این که تکنولوژی صنعت آلومینیوم به روز است٬ گفت: تولید این بخش 200 هزار تن در سال است در صورتی که این میزان باید دو برابر وضعیت فعلی باشد. با اشاره به این که دو سال است صادرات آلومینیوم و وارادات مواد اولیه این صنعت قطع شده است و دولت هم حمایتی از صنعتگران نمی کند.
خطر بی کاری کارگران و کشاورزان دانه های روغنی
در طول 40 سال اخیر تولید دانه های روغنی 5/5 برابر شده است اما واردات این محصول به دلیل افزایش سرانه 100 برابر شده است. ضریب خودکفایی دانه های روغنی را 14/3  درصد اعلام کرده اند که قطعا واردات 85 درصدی روغن  می تواند صدمات جبران نا پذیری را برای سایر محصولات مانند کنجاله و صنایع دام و طیور ایجاد کند. در سال 84 و 85 تعرفه ی وضع شده برای دانه های روغنی 15 درصد و برای کنجاله های سویا 25 درصد بود که پس از فشارهای بسیار به اسم دفاع از صنعت مرغ داری تعرفه ی وارادات کنجاله به 4 درصد رسید.
تعرفه ی واردات نخ از پنبه کم تر است
در طی سال های گذشته چندین کارخانه تولید نخ ظریف به بهره برداری رسید و بلافاصله وزارت صنایع پیشنهاد افزایش تعرفه واردات نخ ظریف را ارائه کرد. هم اکنون یک سال است که اعضای کمیسیون ماده یک درباره تصویب پیشنهاد وزارت صنایع و معادن تعلل کرده است. در حال حاضر هم این کارخانه ها نمی توانند با وجود این تعرفه ها با رقبای خارجی رقابت کنند. هم اکنون واردان نخ به صرفه شده و تولید داخلی به مشکل فروش برخورده است. و حجم بالایی از تولید داخلی در انبار ها باقی مانده است. در حال حاضر تعرفه نخ ده درصد و تعرفه پنبه 15 درصد است. و این باعث شده است به جای این که پنبه از خارج وارد شود و نخ تولید شود نخ با صرفه تر شود. در حالی که زمانی 300 هزار تن پنبه وجود داشت ولی اکنون این میزان به 75 هزار تن رسیده است. در حالی که مصرف کشور در حدود 150 هزار تن است.
حریر قائم شهر
يک فعال کارگرى شرکت کاغذ حریر قائم شهر گفت: این کارخانه هنگامی که به بخش خصوصی واگذار شد از واحد های فعال و نمونه استان مازنداران بود که حتی بیشتر مواد اولیه کارخانه های صنایع کاغذ سازی سراسر ایران را نیز تامین کرد. این کارخانه با داشتن بیش از 900 کارگر پس از واگذاری به بخش خصوصی دچار بحران و تعطیل شود.
تهران کیمی کال
شرکت تولیدی نمک طعام تهران کیمی کال از اسفند ماه گذشته تعطیل بوده و کارگران این واحد به اجبار کارفرما مجبور به تسویه حساب و ترک محل کار خود شده اند. برخی از کارگران این شرکت دارای سابقه بالای 25 سال هستند. این کارگران با شکایت جمعی به مراجع قانونی و قانون گذار خواهان رسیدگی به مشکل خود شده اند.
مهر ایران
شرکت تولیدی بخاری مهر ایران به دلیل اختلاف شرکت و بدهی٬ تعطیل و 400 کارگر شاغل در این شرکت اخراج شدند. حدود 30 کارگر این شرکت بیش از 6 ماه حقوق طلبکارند.
شیشه سازی الیگودرز
این واحد سال گذشته به دلیل کمبود نقدینگی و فرسوده شدن ماشین الات خطوط تولید با بحران مواجه شده بود که اخیرا به شخص جدیدی واگذار شده است. این واحدها بیش از 150 کارگر دارد که کارفرمای جدید آنها را به امور بیمه بیکاری معرفی کرده است و قول داده که پس از تعمیرات کارگران دوباره مشغول به کار خواهند بود.
صنایع خوزستان در آستانه ی بحران
"نماینده شوش" در مجلس رژيم گفت تولیدات گروه ملی به علت واردات بی رویه آهن الات از کشور چین در انبارهای شرکت باقی مانده و هنوز به فروش نرفته است. کشت و صنعت هفت تپه در خوزساتن و کارون و شوشتر از جمله صنایع مشکل دار استان هستند.
و ....
در پايان يک نکته را بايد اشاره کرد و آن اينست که خيلى ها وضعيت فعلى صنايع ايران را حاصل "عدم مديريت"٬ "عدم حمايت از محصولات داخلى"٬ "واردات بى رويه" و غيره ميدانند و نسخه شان "حمايت از بازار داخلى" است. اين سياستى است که از دولتيها و مجلسيها تا اپوزيسيون و حتى فعالين کارگرى بکرات تکرار شده است. اين سياست آينده ندارد و البته سياست کارگران کمونيست نميتواند باشد. سرمايه امروز يک پديده جهانى است. از کارکرد بازار جهانى استفاده ميکند. در يک حالت ساده ميتوان اينگونه فرض کرد که همانطور شما کفش يا پيراهن را نميخواهيد با نرخ گرانترى بخريد٬ سرمايه دار هم مواد مصرفى جامعه را تلاش ميکند ارزانتر از بازار جهانى تهيه کند. در نتيجه ورشکستگى و تعطيلى صنايع سنتى و يا صنايع با تکنولوژى پائين و سرمايه کم اجتناب ناپذير است. ما بعنوان جنبش کارگرى و سوسياليستى نميتوانيم مشاور اقتصادى سرمايه داران و چگونگى اداره سرمايه دارى شويم. مسئله تا آنجا به ما مربوط است که رقابت باغ وحش بازار دامن ما و کار ما و زندگى ما را ميگيرد. در مقابل کل اين وضعيت بايد کارگران آلترناتيو خود را ارائه کنند. "يا کار يا بيمه بيکارى مکفى" يک پاسخ در وضعيت فعلى است. اينکه زندگى ما نميتواند تابع سود و زيان سرمايه باشد. و پاسخ اساسى تر٬ اينست که نميتوان اميد داشت که جمهورى اسلامى اين وضعيت را سرو سامان دهد. حتى بدون جمهورى اسلامى هم٬ سرمايه دارى در ايران کمابيش همين است. راه حل واقعى کارگران عبور از کل اين وضعيت است. يعنى واژگونى سرمايه دارى و خارج کردن ابزار معيشت و تهيه وسائل زندگى و خوشبختى از انحصار دولت و سرمايه داران و برقرارى مالکيت اشتراکى و نظام سوسياليستى بعنوان راه حل پايان کل اين بدبختيها. ناسيوناليسم اقتصادى و حمايت از بازار داخلى٬ سياستى عليه سرمايه دارى نيست٬ بلکه سياستى واپسگرا است که حمايت از ارتجاع و سرمايه "خودى" را در مقابل ديگر سرمايه ها تجويز ميکند. و اين در دنياى امروز مثل همان صنايع ورشکسته نفس سرپا ايستادن ندارد. *

نوشته های دیگر از علی طاهری